Jullie verwachten nu natuurlijk mijn allereerste ijskoude, op sneeuw geinspireerde column vanuit het Canadese Winnipeg. Helaas! Het is geen grapje, maar wegens werktekort hebben ze één dag voordat we het contract met de verhuizer zouden tekenen laten weten de boel af te blazen. Klets in je gezicht! Ontheemd gevoel. Je huis ligt overhoop, omdat de hele inboedel staat ingepakt. De timmerman legt de laatste hand aan de nieuwe vensterbank voor het ‘verhuur’, maar jij gaat voorlopig nergens heen.

Twee maanden lang zit je in een achtbaan van emoties en ineens zetten ze je karretje in zijn achteruit. Je wordt misselijk, raakt gedesoriënteerd en wil er zo snel mogelijk uit. Dat gaat dus niet. Alles wat we afgebouwd hebben, moeten we nu weer oppakken. Ondertussen nadenkend over nieuwe kansen en wegen. Er is hier genoeg leuks, nieuws en spannends, maar je hoofd zit al in Winnipeg.

Nu ik weer een beetje begin te landen zie ik ook de voordelen van dit net-niet-avontuur. Ik ben over mijn telefoonangst heen en weet dat je nooit loze beloftes moet maken en wél moet nabellen. Gelukkig kan ik mijn vermoeidheid nu laten verdampen in de zomerse zonnegloed. Ik kan de nieuwe meubels verwelkomen en op mijn gemak één voor één de verhuisdozen weer uitpakken. Zo’n doos is dan ineens een soort schatkist, want de waarde van de inhoud is binnen vier maanden gestegen tot een emotioneel hoogtepunt. Ik weet nu waar ik echt waarde aan hecht. Mijn spiegel is opgepoetst en ik geef gehoor aan mijn geneugten.

Al zaadjes strooiend en zonnend mijmer ik over mijn nieuwe stappen. Ik wil niet terug naar wat ik deed. Net als mijn jonge aanplant wil ik ook nieuw, fris en verwonderd de wereld instappen. Dus ik laat mijn lentekriebels over een tijdje los en zie wel waar ze landen. In ieder geval op hollandse bodem.