20 januari 2009

De wereld op zijn kop!

Moe worden, slapen gaan. Het is logisch dat wanneer je je ten ruste legt, je je het liefst begeeft naar het donkerste vertrek. Duisternis en een koele omgeving zijn de beste ingrediƫnten voor een goede nachtrust. Daarom slapen dieren graag in holen. Zij snappen het. Wij echter, bouwen onze nestjes zo hoog mogelijk, dicht bij de zon. En als het slaaptijd is rollen we de verduisterende gordijnen naar beneden.

Als onze slaapkamers eens grotendeels verzonken zouden liggen in het landschap, met daarboven de leefetage, dan zou dit automatisch voor een veilig cocongevoel zorgen. Het is er koel als de zon schijnt. Het is er warm wanneer de maan verschijnt. Verduisterende gordijnen zijn niet nodig door de verscholen ligging. Zodra de zon opkomt valt er een subtiel straaltje warmte naar binnen wat zich naarmate de tijd verstrijkt vermenigvuldigt. Je kruipt uit je warme bed. Je kruipt uit je warme holletje en eenmaal boven aan de trap strek je, overladen met ochtendglorie, elk spiertje even uit. Dat is pas prettig ontwaken.

De oplossingen van Friedensreich Hundertwasser sluiten hier mooi op aan. Het gebouw als je derde huid (met je huid als eerste en kleren als tweede huid). Met de vensters als de poriƫn van de woning. En voor elk raam een struik of boom als natuurlijke zonwering en zuivering van de lucht. Ook zijn oplossing om de natuur, die moet wijken voor architectuur, weer terug te plaatsen op diens dak draag ik een warm hart toe.

Boven wonen en beneden slapen. Slapen in de stilte van de duisternis. Wonen in het licht. Wonen dicht bij de zon. Met een dakterras zo groot als de wereld. Wat zou ik toch lekker slapen als de huizen eens op zijn kop zouden staan.

Geen opmerkingen: