De wereld pulseert

Net als in de literaire poëzie heeft eigenlijk alles een ritme. De film Koyaanisqatsi levert hiervan een soort hypnotiserend bewijs. Beelden van zandkorreltjes dansend door de wind over de duinen. Voorbij zwevende wolkenpartijen die overigens niet in fast forward worden getoond, maar in werkelijke snelheid. Er borrelt een lichte frustratie op, want de beelden duren wel vijf minuten voordat het volgend natuurlijk schoon in beeld wordt gebracht. Maar dan ineens grijpt het je: het fascinerende spel van tijd en ruimte met Moeder Natuur in de hoofdrol. En dan maakt de snelheid van de film niet meer uit. Gevangen door de schoonheid van natuurkundige verschijningen kom je onbewust tot rust. En dit alleen maar door goed te kijken.

Het observeren van het ritme der natuur doet beseffen hoe slim en efficiënt ze eigenlijk is. Ze creërt een vorm en breidt deze uit door herhaling. Meestal met een duidelijke verschaling en/ of in meerdere dimensies. Zo heb ik vol winterse verwondering naar een op de ruit geplakte sneeuwvlok zitten kijken. Dit sneeuwkristal bestaat geheel uit een eindeloze herhaling van éénzelfde patroon. Je kunt blijven inzoomen, maar blijft altijd datzelfde model zien. Ook in de opbouw van een boom zie je die herhaling terug. In de nervenstructuur herken je de vorm van een boomstam weer. Een pure ontwerpmethodiek. Want waarom zou Moeder Natuur steeds opnieuw het wiel uitvinden?

Wij nemen daarom nog wel eens wat van haar over. Onze planologie als voorbeeld. Onze steden bestaan uit huizen met straten en huizen bestaan uit kamers met gangen. Dus een huis is een stad, maar op een andere schaal. Er zijn meerdere mensen die geïnspireerd zijn geraakt door deze manier van ‘bouwen’. Bijvoorbeeld Nico Scheepmaker met zijn ontwerp voor het cacaoblikje van Droste. Zo schonk Marcel Wanders ons zijn Egg Vase en Frederik Roijé zijn hanglamp Landscape Peak. Han Hoogerbrugge heeft gebruik gemaakt van deze bijzondere natuurwet in zijn litho ‘the dream’, waarin zijn hoofd zich als een fractal herhaalt.